‘Kwantumschuim’ komt eraan…

Op 30 augustus verschijnt hij: mijn eerste (echte? dikke?) boek: ‘Kwantumschuim’. Ik vind het enorm spannend. Dat schijnt normaal te zijn, zelfs Stephen King is nerveus en sommige schrijvers hebben zelfs spijt van hun (toch succesvolle) boek. Ik mag dus ook…

Inmiddels heb ik een paar jaar ervaring met korte verhalen. Ik heb er opgestuurd naar tijdschriften en wedstrijden – ik heb daarop veel feedback gehad (o.a. vernietigende juryrapporten, en dat was terecht), ik heb heel veel geleerd en er zijn inmiddels behoorlijk wat verhalen geplaatst in tijdschriften en bundels. Ik heb daar leuke reacties op gekregen en zelfs een paar keurige uitslagen in wedstrijden. Dat leerproces is belangrijk voor me: fouten maken en dan proberen het de volgende keer beter te doen.

Met korte verhalen is fouten maken makkelijk: het verhaal wordt gewoon niet geplaatst, niemand weet ervan, je leert ervan, je gebruikt die ervaringen. Verhalen die lezers onder ogen krijgen, zijn de vertelsels waarin het leren al heeft plaatsgevonden. Compilatie in een bundel (‘Het zal anders’) of wat langere korte vertellingen (zoals in ‘De dokter in het donker‘) zijn in feite continuering van het leerproces ‘kort verhaal’, niet echt iets nieuws.

Maar een boek… Ah, dat is andere koek. Natuurlijk heb ik op delen terugkoppeling gehad en daarmee kunnen werken – maar eerlijk gezegd: ik ben een solist, ik wil autodidact zijn en alle fouten zélf maken. Na het schrijven, herschrijven, herschikken en eindschrijven heb ik minstens tien keer heb ik het hele boek gelezen, doorgewerkt, herzien, aangepast, geredigeerd en verbeterd. Is het genoeg?

Waar ‘Kwantumschuim’ tekortschiet, is dat dus allemaal volledig van mij. Er zijn zoveel prachtige mogelijkheden om dingen niet goed te doen: de hoofdpersonen en hun ontwikkeling en hun interactie, tijdlijnen en plotholes, de wereldbouw en interne consistentie, het tempo van het verhaal en de spanningsbogen. En natuurlijk tahlfouten, stijlfouten, domheden, tekstverwerkingsfouten, kromme zinnen, onlogische overgangen, et cetera. Ik ben zó benieuwd in welke valkuilen ik allemaal getrapt ben…

Zenuwachtig, dus. Het eerste ellendige moment is de ‘enter’ waarmee je verklaart dat dit de definitieve tekst is. Vanaf dat moment is het document niet meer te veranderen, al je missers zijn in steen gebeiteld. Als je verder wilt, is het hiermee – dat is hard! Het tweede ellendige moment is als je de print-opdracht geeft. Fouten op papier zijn nog véél erger dan die op een beeldscherm, om jezelf te beschermen kun je alleen nog besluiten het niemand te laten weten zodat al je falen onzichtbaar blijft. Het derde en alles definiërende moment is dat je aan anderen laat weten dat het boek eraan komt. Bij deze dus. Nu kan ik écht niet meer terug.

Ondanks alle mogelijke bloopers: ik hoop dat er minstens een paar lezers zijn die dit een leuk boek vinden. Vermoedelijk niet iedereen en dat hoort natuurlijk ook zo: het is harde sf met een mensenkant (tenminste: zo is het bedoeld). Het is het soort boek dat ik zelf graag lees en dat is natuurlijk niet naar ieders smaak. Prima. Het boek is daarnaast ook nog onderdeel van mijn eigen ontwikkeling, dus als u feedback zou willen geven: graag (boekbesprekingen kunnen bijvoorbeeld op Hebban, of persoonlijk, of langs welke weg u het zelf ’t liefst doet). Kritisch is prima, opbouwend zou leuk zijn 😉 . Ik leer ervan en misschien zal een volgend boek (dat komt er misschien wel?) daardoor beter zijn. Je weet nooit …

‘Kwantumschuim’ komt uit als e-book (ook in KOBO-plus) en paperback. Leverbaar vanaf 30 augustus. Wilt u het wel hebben maar niet langs deze kanalen, mail me dan even op sciencefiction@planet.nl.

Ik ga op 2 september naar de Fantasticon. Misschien zie ik u daar…